🕒 16:31
Η απουσία της λέξης έχει ρίζες σε κάτι βαθύτερο: στην αίσθηση της ισότητας. Οι άνθρωποι δεν θεωρούν πως κάποιος οφείλει να δείχνει υποταγή ή να εξευμενίζει τον άλλον· όλοι βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο.
Το «παρακαλώ» ως λέξη και ως έννοια αποτελεί μια σταθερά επικοινωνίας σε σχεδόν όλες τις γλώσσες του κόσμου. Στις σκανδιναβικές χώρες, ωστόσο, δεν υπάρχει η λέξη παρακαλώ – όχι γιατί οι άνθρωποι είναι αγενείς ή ψυχροί, αλλά γιατί η ευγένεια εκεί δεν χρειάζεται να ειπωθεί.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το «παρακαλώ» είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές λέξεις των γλωσσών του ευρωπαϊκού Νότου· ένα μαγικό κουμπί που λειαίνει τις συναλλαγές, γεφυρώνει αποστάσεις, δηλώνει υποταγή ή σεβασμό.
Στην Ισπανία υπάρχει το por favor, στα γερμανικά το bitte, στα γαλλικά το s’il vous plaît· όλοι τρόποι για να ζητήσεις κάτι χωρίς να φαίνεται πως απαιτείς. Στη Σκανδιναβία, όμως, η ευγένεια δεν προκύπτει από τον τύπο, αλλά από τη στάση – θεωρείται πλεονασμός, ένα στολίδι που βαραίνει τη φράση χωρίς να τη χρειάζεται.
Η απουσία της λέξης «παρακαλώ» έχει ρίζες σε κάτι βαθύτερο
Η απουσία της λέξης έχει ρίζες σε κάτι βαθύτερο: στη σκανδιναβική αίσθηση της ισότητας. Οι άνθρωποι δεν θεωρούν πως κάποιος οφείλει να δείχνει υποταγή ή να εξευμενίζει τον άλλον· όλοι βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, και η ευγένεια εκφράζεται μέσα από τον τόνο, το βλέμμα, τη διάθεση. Το αίτημα δεν είναι πράξη ικεσίας, αλλά πράξη εμπιστοσύνης.
Όταν ένας Νορβηγός πει «δώσε μου τον καφέ», δεν προστάζει, απλώς επικοινωνεί, με τον τρόπο που μιλά κανείς σε κάποιον που τον θεωρεί ίσο. Αν προσθέσει ένα παρακαλώ, η φράση μπορεί να ακουστεί ειρωνική ή υπερβολικά τυπική, σαν να θέλει να κρατήσει απόσταση. Η υπερβολική ευγένεια εκεί ισοδυναμεί με ψυχρότητα.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η λιτότητα δεν είναι μόνο αισθητική αλλά και ηθική αξία
Αυτό το είδος άμεσης ομιλίας είναι στενά δεμένο με την καθημερινότητα του Βορρά, όπου η απλότητα και η ειλικρίνεια θεωρούνται αρετές. Η λιτότητα δεν είναι μόνο αισθητική αλλά και ηθική αξία· το περιττό θεωρείται ύποπτο, ακόμη κι όταν πρόκειται για λέξεις.
Έτσι, οι άνθρωποι της Σκανδιναβίας έχουν μάθει να λένε μόνο ό,τι χρειάζεται. Όταν ζητούν κάτι, το κάνουν ήπια, με χαμόγελο, με φιλικό βλέμμα, χωρίς τη μεσολάβηση μιας λέξης που προϋποθέτει κοινωνική ιεραρχία. «Θα μου δώσεις λίγο νερό;» αρκεί· το παρακαλώ είναι ήδη ενσωματωμένο στον τρόπο που το λες.
iefimerida.gr